Zoals ieder jaar, werd er ook dit jaar een vliegvistripje geplant in mei. Maar laten we eens iets anders doen dan anders dachten we, laten we naar de Kyll gaan in Duitsland. Als echte newbies hadden we een datum geprikt, ver vooruit en alles geregeld en gepland. Alvast een hotel besproken voor de hele 5 dagen. Naarmate de datum dichterbij kwam raak je toch een beetje opgewonden, ondanks dat het weerbericht steeds slechter leek te worden.
Voor wie dat niet weten, de Kyll en de kwaliteit van het vissen daar, is erg afhankelijk van de hoeveelheid regen die er uit de lucht komt vallen. Bij een paar flinke regenbuien kan het waterpeil al flink stijgen en het water zo bruin worden als chocolademelk. Voor een zichtjager niet de beste omstandigheden om onze vliegen te spotten.
En zo ging het ook nu. Waterpeil in Denshorn op de avond voor vertrek was 86 cm. Ik had al op meerdere plekken gelezen dat, boven de 70 cm je beter een ander moment kunt plannen. Maar goed dat ging niet, hotel was al geregeld, we hadden vrij en spullen zaten al in de auto. Dus, wij op weg naar Duitsland. Aangekomen in Zendscheid leek het mee te vallen. Ja het water stroomde sneller dan de gemiddelde zalmrivier in Alaska, maar je kon, waar wij als eerste keken, wel de bodem zien. Niet helemaal chocola dus, laten we het proberen.
Spullen naar het hotel gebracht, hengels klaar gemaakt en vissen maar. Met opgetuigde hengels en in waadpakken gehesen, gingen we vol goede moed richting rivier. Al snel bleek dat de strekke waar wij die dag gingen vissen behoorlijk diep was door het hoge waterpeil en op grote stukken was waden helemaal geen optie. We hadden van vissers die de week ervoor waren geweest al gehoord dat het taai was en dat de vissen die ze gevangen hadden vol zaten met bloedzuigers. Ze stonden dus op de bodem en daar moesten we heen met de vliegen, of in dit geval de nimfen. Hele diepe stukken met snel stromend water zorgde ervoor dat we behoorlijk zware nimfen moesten vissen om enigszins door het kolkende wateroppervlak door te dringen.
Bij de tweede worp werd mijn kleine, maar zware zwarte nimf direct gepakt door een bruin forelletje van een centimeter of 20, dat helaas de haak loste in een spetterende acrobatische sprong. Niet veel maar ze bijten dus wel, dacht ik. Helaas bleef het voor mij bij die ene aanbeet en naarmate de dag vorderde, leek het water zienderogen bruiner te worden. Met iedere vis loze worp begon de moed verder in onze waadschoenen te zakken.
Het voordeel van niets vangen is wel dat je nog meer om je heen kijkt en wat is het mooi daar. Na al die regen waren de bomen prachtig en op sommige doorkijkjes zag je geen huis of mens, waardoor wel leek alsof je echt midden in de natuur stond. Voordat we terug liepen naar het hotel kon Floris nog wel een forelletje, van hetzelfde formaat als ik eerder in de lucht mijn vlieg zag lossen, landen en daar was de dag helaas mee voorbij.
’s Avonds, tijdens het eten, was het tijd voor tactiek bespreking. Blijven we doormodderen of gaan we kijken of het gras bij de buren groener is? Uiteindelijk besloten we, mits we goed wegkomen, zonder al te veel kosten, de Franse grens over te steken. De volgende morgen konden we met het hotel overeenkomen dat we niet de volle mep hoefde te betalen, en weg konden. Dus, spullen weer in de auto, bellen met grote vriend Bruno van Le Domaine de SOMMEDIEUE en ja hoor, we konden komen. Na een klein uurtje op zoek geweest te zijn naar een benzinepomp met een steeds leger wordende tank en de billen steeds dichter bij elkaar, konden we eindelijk op weg naar de Franse grens. De reis verliep verder voorspoedig en rond het middaguur hoorde we, met een biertje in de hand, dat er grote bruine forellen waren uitgezet, tot ongeveer 3 kilo. Beter nieuws konden we niet horen met de het kleine spul van de dag ervoor nog in het achterhoofd.
Steven stond wederom garant voor een heerlijke lunch en voordat de hengels goed en wel uit de koker waren gehaald, voelde ik de Franse wijn al lichtelijk aankomen. Maar nu is het tijd om te vissen! Alle spullen opgetuigd en op naar de waterkant. Deze zondag was het nog bewolkt en hadden we een beetje regen, dus wederom nimfen. We vingen goed op roze vlokreeftjes, zowel op het afzinken als binnen strippen. Toen ik later een steen uit het water pakte bleek waarom, het krioelde ervan.
De eerste dag in Frankrijk begon voor mijzelf echter langzaam. Frits en Floris vingen wel forel. Mooie bruine en niet onverdienstelijke regenbogen maar ik had mijn dag niet. Tot het avondeten moest ik het doen met een paar aanbeten, die ik niet wist te verzilveren. Gelukkig, na lekker gegeten te hebben en nog een glaasje wijn, kon ik in de laatste uurtjes toch nog 3 mooie vissen aan de schubben komen en ging ook ik met een tevreden gevoel mijn mandje in.
Dag 2 in Frankrijk werd een prachtige dag. Het zonnetje warmde de boel al snel op en te midden van de dampende natuur werden de eerste worpen gemaakt. De ochtend begon goed met enkele mooie forellen waaronder ook een flinke bruine voor Frits. De lunch werd heerlijk in het zonnetje genuttigd. De middag verliep wat rustiger, waarschijnlijk door de snelle temperatuur wisseling. We vingen wel vis, ook op de droge vlieg nu, maar geen record aantallen.
In de avond begon het echter wel weer aan te trekken en in de schemering was het feest. De vissen pakten alles wat op het wateroppervlak bewoog en Floris en ik hadden zelfs meerdere keren een double hook-up terwijl we naast elkaar stonden. Heel spectaculair, dus we visten door tot het donker was.
De laatste morgen vliegvissen in Frankrijk brak aan en het was weer een beetje meer bewolkt. Terug naar de nimfen en natte vliegen en zeker niet onverdienstelijk. Ik kon op een natte zwarte vlieg meerdere mooie vissen vangen waaronder ook een prachtige oude bronforel (zie eerste foto). Maar ook, nadat ik de anderen al flinke bruine forellen had zien vangen en zelf een iets kleiner formaat alleen in het net gefotografeerd had kon ik in een van de laatste worpen voor de terugtocht ook nog een mooie bruine forel in het net begeleiden van ruim 2 kilo. Ook gevangen op de natte zwarte vlieg. Een prachtige afsluiter voor een vistripje dat weer niet vergeten zal worden.
Bruno en Steven bedankt! Het was weer fantastisch!
Succes aan de waterkant en dat de lijnen maar goed strak mogen staan.
